''Kłamstwo"
Noc... to czas kiedy księżyc króluje na niebie, a słońce odpoczywa. To właśnie w niego wpatrywałam się leżąc na posłaniu z za okna starego budynku. Moje ciało z jakiegoś powodu było pokryte ranami i porządnie zabandażowane w ich miejscu. Skąd je mam? Nie wiem... Nie wiem nic. Kim jestem? Jak się tu znalazłam? I co tu robię? To właśnie te pytania chodzą mi po głowie. Kiedy próbuje sobie cokolwiek przypomnieć boli mnie głowa dosłownie, jak by ktoś uniemożliwiał mi dostęp do własnych wspomnień. W małym pokoju, w jakim się znajdowałam stała obok łózka stara, lekko zakurzona szafka z zapaloną świecą. Naprzeciw tych dwóch rzeczy widniały drzwi, a na lewo od nich dość duża równie stara komoda na ubrania koloru ciemnego brązu. Cały pokój pomalowany był jasną brązową farbą, która od starości wyblakła i lekko odchodziła od ściany. Podłoga wykonana z ciemnego drewna gdzieniegdzie miała małe dziury przez które wyłaniała się trawa. Nie wiem czy tak powinien wyglądać pokój, ale póki się jakoś trzyma nie będę narzekać. Siedziałam tak w ciszy, kiedy drzwi zaskrzypiały i do środka wszedł pewien mężczyzna, którego nie poznawałam. Ubrany był w czarny, sięgający do kolan płaszcz, który był odpięty. Zaraz pod nim znajdowała się bordowa koszula i tego samego koloru co płaszcz spodnie. Jego włosy w świetle księżyca wydawały mi się być srebrne, a cera jasna i delikatna bez żadnej skazy. Najbardziej zaciekawiły mnie jego połyskujące czerwienią naturalne oczy, który wpatrywały się w moją postać z namysłem.
- Cieszę się, że się obudziłaś Aria. - odetchnął jak by z ulgą w głosie przytulając się do mnie. Byłam zdziwiona jego zachowaniem, więc delikatnie dłonią odsunęłam go od siebie na co spojrzał na mnie niezrozumiale pytając. - Coś się stało? Źle się czujesz?
- Przepraszam... - odpowiedziałam odruchowo patrząc mu w oczy.
- Za co? - uśmiechnął się promiennie jak gdyby nic się nie stało.
- Nie pamiętam... - szepnęłam cicho. Czułam się bardzo niezręcznie wiedząc, że mogę tą osobę zranić, ale ja naprawdę nic nie pamiętam. Nie wiem kim on dla mnie jest i jak powinnam mu to powiedzieć.
- Słucham? O co chodzi? - pytał siadając obok mnie na łóżku jak by to było dla niego naturalne.
- Ja Cie nie pamiętam... - przyznałam się patrząc w dół. Przez chwile panowała niezręczna cisza. Z pewnością to jest dla niego szok i nie wie jak ma się zachować podobnie jak ja.
- Rozumiem. - usłyszałam krótką odpowiedź, która mnie zdziwiła. - Nic dziwnego, że tak się stało. W końcu spadałaś z urwiska uderzając się w głowę. - stwierdził łapiąc mnie za dłoń. - Nic się nie martw. Jestem pewny, że to tylko parudniowa amnezja. Zobaczysz za parę dni wszystko sobie przypomnisz. Do tego czasu zadbam o to by najpotrzebniejsze Ci informacje były w twojej głowie, a więc? Czego dokładnie nie pamiętasz? - zapytał pełen energii.
- Wszystkiego... - odpowiedziałam podnosząc błagalnie wzrok na srebrnowłosego jak na wybawcę.
- To całkiem sporo. W takim razie postaraj zapamiętać wszystko to co Ci teraz powiem dobrze? - kiwnęłam twierdząco głową słuchając tego co ma do powiedzenia. - Zacznijmy od początku. Masz na imię Karanami Aria, natomiast ja jestem Hiyo Ryuuki. Jakieś 10 lat temu zostałaś porzucona przez swój własny klan, wtedy właśnie cie spotkałem i przygarnąłem, miałem wtedy 14 lat. W przeciwieństwie do ciebie nie wygnano mnie z klanu, tylko go wybito podobnie jak całą wioskę. Tylko mojej mamie wraz ze mną udało się uciec przed masakrą, jednak z powodu jej śmiertelnej choroby umarła, więc przeżyłem tylko Ja. Od naszego spotkania wędrujesz ze mną. Kiedy poznałem twoja historię jako dziecka zastanawiałem się, czy nie powinienem cie zabić.
- Dlaczego? - zadałam pytanie nie rozumiejąc co chce przez to powiedzieć.
- Klanem, który zgładził moją wioskę, był klan Karanami do którego należałaś. Jednak wiedząc, że zostałaś porzucona przez niego nie mogłem tego zrobić, więc wyjawiłem Ci prawdę podobnie jak dziś. Obiecaliśmy sobie, że razem zemścimy się na twoim klanie i doprowadzimy do jego upadku nawet jeśli mieli bym poświęcić swoje życia. Klan Karanami musi nam zapłacić za nasze krzywdy. - mówił to z takim przekonaniem, że nie sposób było mu nie uwierzyć, po za tym mówiąc te słowa patrzył mi prosto w oczy, więc jestem pewna, że nie kłamie, dlatego też będę stała po jego stronie. - To tyle na dziś. Postaraj się przespać i wypocząć do rana. - ucałował moje czoło po czym stał wychodząc z pokoju, mówiąc na odchodne - Jak będziesz czegoś potrzebowała głośno zawołaj moje imię, na pewno się zjawie.
Tymczasem w wiosce Ukrytego Księżyca pokój panujący aż do dzisiejszego rana został zachwiany. Wielu ludzi zastanawiało się nad dalszymi poczynaniami głowy klanu. Kiedy to właśnie ona wraz z swoją córką i zięciem rozmawiali będąc w obrabowanym sanktuarium o poważnej sprawie, jaka miała dziś miejsce z samego rana.
- Nadal nie mogę w to uwierzyć. - wyszeptała Sakura przytulona do męża.
- To nie kwestia wiary, ale tego co widzieliśmy i co zeznano. - odpowiedziała jej matka. - Nigdy nie przypuszczałabym, że to dziecko może nam przysporzyć takich problemów. Mimo, że jestem jej babką wiecie, że nie mam innego wyboru i muszę to zrobić...
- Mamo nie możesz to nasza córka!
- A moja wnuczka! - wykrzyczała rozwścieczona. - Myślisz, że łatwo mi podejmować takie decyzje? Życie jest okrutne i sama dobrze powinnaś o tym wiedzieć. Nie żyjemy w świecie baśni, więc proszę pogódź się z moją decyzją.
- Nie mogę się z nią pogodzić...
- Powiedz mi Sakura, gdzie podziała się ta silna dziewczyna, którą odnalazłam ponad 16 lat temu. Wtedy byłaś wstanie zrobić wszystko, a teraz? Co się z tobą dzieje?
- Co się ze mną dzieje...? - zapytała kpiąco - Pozwól odpowiedzieć Ci pytaniem na pytanie. Mamo, dlaczego razem z ojcem opuściłaś wioskę? - słysząc te pytanie przywódczyni klanu zamarła. - Skoro już znasz odpowiedź pozwól, że już pójdę. - szła w kierunku wyjścia kiedy uświadomiła sobie, że Itachi nadal stoi w tym samym miejscu. - Itachi...? - patrzyła pytająco na jego kamienny wyraz twarzy, którego dawno nie widziała. Zastanawiała się, dlaczego Itachi za nią nie idzie? Przecież jest jej mężem, więc raczej powinien ją wspierać prawda?
- Musimy posprzątać bałagan jaki zrobiliśmy. Jeśli nie jesteś w stanie mi pomóc zostań tutaj z pozostałymi naszymi dziećmi i czekaj spokojnie na mój powrót. - wypowiedział chłodno patrząc w moją stronę, a później porozumiewawczo na Moriane.
- Sakura chcę byś wraz z dziećmi udała się do swojej rezydencji. Tam wybrani członkowie klanu będą was obserwować, by dopilnować żebyście nie narobili sobie zbędnych problemów. Sama o to doskonale zadbam. Natomiast Itachi zajmie się Arią. Wykona mój bezpośredni rozkaz, którego nawet ty nie możesz podważyć.
- Co chcesz z nią zrobić?
- To co muszę. Nie mogę pozwolić by zdrajczyni, nawet jeśli jest moją wnuczką pałętała się bezkarnie po ziemi. Jej wykroczenie nie jest lekkim przewinieniem, w ręcz przeciwnie jest jednym z najgorszych. Dlatego musimy ją za wszelką cenę powstrzymać za nim wydarzy się najgorsze. Itachi już wcześniej z własnej woli zasugerował, że się tym zajmie, ponieważ zna on ciężar grzechu zabicia własnej rodziny. Powinnaś uszanować jego wybór i się nie mieszać. - jej głos podczas wypowiadania tych słów nawet nie drgnął. Przez chwile różowo-włosa myślała, że jej matka w ogóle nie odczuwa żadnych emocji, jednak nie wiedziała jak się myliła... Wbrew pozorom kobieta podobnie jak jej córka bardzo cierpiała, zdaje sobie sprawę z tego jak Sakura może cierpieć, ponieważ sama przeżywała ten ból i strach, kiedy to jej własna matka kazała zabić jeszcze w jej łonie bliźnięta. Wtedy starała się z całych sił by je obronić i udało się jej, ale sprawa Sakury i Arii trochę się różnią... Bliźnięta, którymi byli Shima i Sakura nic złego nie zrobili, natomiast Aria nie dość, że ukradła tak niebezpieczny artefakt, to jeszcze z zaskoczenia zaatakowała ich podczas porannego dochodzenia tym samym udowadniając swoją winę.
- Itachi... - chciała odpowiedzieć, kiedy poczuła mocne uderzenie w kark, które spowodowało jej natychmiastowa utratę przytomności.
- Wiesz dobrze, że Ona Ci tego nie wybaczy, a mimo to jesteś wstanie się poświęcić... - mówiła załamana podchodząc do mężczyzny, który teraz trzymał nieprzytomną żonę na rękach.
- Nie tylko mnie nie wybaczy, ale i tobie, więc nie powinnaś mi współczuć. - pouczył ją, po czym skierował się do wyjścia. - Wyruszam jak tylko zaniosę Sakurę do rezydencji. Pamiętasz co mi obiecałaś, prawda?
- Nie musisz się martwić. Nie cofnę danego słowa. Jednakże tego samego oczekuje od ciebie Itachi.
- Wiem. - odpowiedział szybko opuszczając pomieszczenie.
W szybkim tempie przemierzył wioskę docierając do rodzinnej rezydencji, gdzie czekała straż, której zadaniem jest pilnowanie jego rodziny w ich "areszcie domowym". Wchodząc przez główną bramę zauważył palące się światło w głównej sali, gdzie jego rodzina często przebywała razem. Szybkim krokiem skierował się w jego stronę przechodząc przez frontowe drzwi prowadzące do wnętrza budynku. Mijając kolejne pomieszczenia dotarł na miejsce, gdzie zastał swoje dwie córki i dwóch synów, którzy obecnie siedzieli w ciszy na sofach pogrążeni w własnych myślach. Kiedy spostrzegli jego postać niosącą nieprzytomną matkę patrzyli zdziwieni czekając na wyjaśnienia z jego strony. Jednak ten najpierw zawołał jedną służkę klanu oddając w jej ręce Sakurę, by ta się nią zajęła. Później spojrzał porozumiewawczo na każde ze swoich dzieci i powiedział:
- Nie róbcie niczego pochopnego. Zaczekajcie na mój powrót, a do tego czasu zaopiekujcie się matką.
- Tato... - zaczął jeden z chłopców. - naprawdę uważasz, że Aria zrobiła by coś takiego? - na to pytanie pozostała trójka rodzeństwa spojrzała na mówcę z pewna obawą w oczach. Przez chwilę panowała głucha cisza, którą przerywał cichy, szumiący wiatr na zewnątrz. Itachi patrzył uważnie na swoje dzieci, po czym opuścił pokój zostawiając je bez odpowiedzi... W swoim pokoju przebrał się w dawno nienoszony strój shinobi, po czym spakował najważniejsze rzeczy potrzebne do jego podróży. Nie minęła chwila od tego momentu, a on wyruszył w drogę jeszcze przed wschodem słońca w poszukiwaniu swojej najstarszej córki.
- Dlaczego? - zadałam pytanie nie rozumiejąc co chce przez to powiedzieć.
- Klanem, który zgładził moją wioskę, był klan Karanami do którego należałaś. Jednak wiedząc, że zostałaś porzucona przez niego nie mogłem tego zrobić, więc wyjawiłem Ci prawdę podobnie jak dziś. Obiecaliśmy sobie, że razem zemścimy się na twoim klanie i doprowadzimy do jego upadku nawet jeśli mieli bym poświęcić swoje życia. Klan Karanami musi nam zapłacić za nasze krzywdy. - mówił to z takim przekonaniem, że nie sposób było mu nie uwierzyć, po za tym mówiąc te słowa patrzył mi prosto w oczy, więc jestem pewna, że nie kłamie, dlatego też będę stała po jego stronie. - To tyle na dziś. Postaraj się przespać i wypocząć do rana. - ucałował moje czoło po czym stał wychodząc z pokoju, mówiąc na odchodne - Jak będziesz czegoś potrzebowała głośno zawołaj moje imię, na pewno się zjawie.
Tymczasem w wiosce Ukrytego Księżyca pokój panujący aż do dzisiejszego rana został zachwiany. Wielu ludzi zastanawiało się nad dalszymi poczynaniami głowy klanu. Kiedy to właśnie ona wraz z swoją córką i zięciem rozmawiali będąc w obrabowanym sanktuarium o poważnej sprawie, jaka miała dziś miejsce z samego rana.
- Nadal nie mogę w to uwierzyć. - wyszeptała Sakura przytulona do męża.
- To nie kwestia wiary, ale tego co widzieliśmy i co zeznano. - odpowiedziała jej matka. - Nigdy nie przypuszczałabym, że to dziecko może nam przysporzyć takich problemów. Mimo, że jestem jej babką wiecie, że nie mam innego wyboru i muszę to zrobić...
- Mamo nie możesz to nasza córka!
- A moja wnuczka! - wykrzyczała rozwścieczona. - Myślisz, że łatwo mi podejmować takie decyzje? Życie jest okrutne i sama dobrze powinnaś o tym wiedzieć. Nie żyjemy w świecie baśni, więc proszę pogódź się z moją decyzją.
- Nie mogę się z nią pogodzić...
- Powiedz mi Sakura, gdzie podziała się ta silna dziewczyna, którą odnalazłam ponad 16 lat temu. Wtedy byłaś wstanie zrobić wszystko, a teraz? Co się z tobą dzieje?
- Co się ze mną dzieje...? - zapytała kpiąco - Pozwól odpowiedzieć Ci pytaniem na pytanie. Mamo, dlaczego razem z ojcem opuściłaś wioskę? - słysząc te pytanie przywódczyni klanu zamarła. - Skoro już znasz odpowiedź pozwól, że już pójdę. - szła w kierunku wyjścia kiedy uświadomiła sobie, że Itachi nadal stoi w tym samym miejscu. - Itachi...? - patrzyła pytająco na jego kamienny wyraz twarzy, którego dawno nie widziała. Zastanawiała się, dlaczego Itachi za nią nie idzie? Przecież jest jej mężem, więc raczej powinien ją wspierać prawda?
- Musimy posprzątać bałagan jaki zrobiliśmy. Jeśli nie jesteś w stanie mi pomóc zostań tutaj z pozostałymi naszymi dziećmi i czekaj spokojnie na mój powrót. - wypowiedział chłodno patrząc w moją stronę, a później porozumiewawczo na Moriane.
- Sakura chcę byś wraz z dziećmi udała się do swojej rezydencji. Tam wybrani członkowie klanu będą was obserwować, by dopilnować żebyście nie narobili sobie zbędnych problemów. Sama o to doskonale zadbam. Natomiast Itachi zajmie się Arią. Wykona mój bezpośredni rozkaz, którego nawet ty nie możesz podważyć.
- Co chcesz z nią zrobić?
- To co muszę. Nie mogę pozwolić by zdrajczyni, nawet jeśli jest moją wnuczką pałętała się bezkarnie po ziemi. Jej wykroczenie nie jest lekkim przewinieniem, w ręcz przeciwnie jest jednym z najgorszych. Dlatego musimy ją za wszelką cenę powstrzymać za nim wydarzy się najgorsze. Itachi już wcześniej z własnej woli zasugerował, że się tym zajmie, ponieważ zna on ciężar grzechu zabicia własnej rodziny. Powinnaś uszanować jego wybór i się nie mieszać. - jej głos podczas wypowiadania tych słów nawet nie drgnął. Przez chwile różowo-włosa myślała, że jej matka w ogóle nie odczuwa żadnych emocji, jednak nie wiedziała jak się myliła... Wbrew pozorom kobieta podobnie jak jej córka bardzo cierpiała, zdaje sobie sprawę z tego jak Sakura może cierpieć, ponieważ sama przeżywała ten ból i strach, kiedy to jej własna matka kazała zabić jeszcze w jej łonie bliźnięta. Wtedy starała się z całych sił by je obronić i udało się jej, ale sprawa Sakury i Arii trochę się różnią... Bliźnięta, którymi byli Shima i Sakura nic złego nie zrobili, natomiast Aria nie dość, że ukradła tak niebezpieczny artefakt, to jeszcze z zaskoczenia zaatakowała ich podczas porannego dochodzenia tym samym udowadniając swoją winę.
- Itachi... - chciała odpowiedzieć, kiedy poczuła mocne uderzenie w kark, które spowodowało jej natychmiastowa utratę przytomności.
- Wiesz dobrze, że Ona Ci tego nie wybaczy, a mimo to jesteś wstanie się poświęcić... - mówiła załamana podchodząc do mężczyzny, który teraz trzymał nieprzytomną żonę na rękach.
- Nie tylko mnie nie wybaczy, ale i tobie, więc nie powinnaś mi współczuć. - pouczył ją, po czym skierował się do wyjścia. - Wyruszam jak tylko zaniosę Sakurę do rezydencji. Pamiętasz co mi obiecałaś, prawda?
- Nie musisz się martwić. Nie cofnę danego słowa. Jednakże tego samego oczekuje od ciebie Itachi.
- Wiem. - odpowiedział szybko opuszczając pomieszczenie.
W szybkim tempie przemierzył wioskę docierając do rodzinnej rezydencji, gdzie czekała straż, której zadaniem jest pilnowanie jego rodziny w ich "areszcie domowym". Wchodząc przez główną bramę zauważył palące się światło w głównej sali, gdzie jego rodzina często przebywała razem. Szybkim krokiem skierował się w jego stronę przechodząc przez frontowe drzwi prowadzące do wnętrza budynku. Mijając kolejne pomieszczenia dotarł na miejsce, gdzie zastał swoje dwie córki i dwóch synów, którzy obecnie siedzieli w ciszy na sofach pogrążeni w własnych myślach. Kiedy spostrzegli jego postać niosącą nieprzytomną matkę patrzyli zdziwieni czekając na wyjaśnienia z jego strony. Jednak ten najpierw zawołał jedną służkę klanu oddając w jej ręce Sakurę, by ta się nią zajęła. Później spojrzał porozumiewawczo na każde ze swoich dzieci i powiedział:
- Nie róbcie niczego pochopnego. Zaczekajcie na mój powrót, a do tego czasu zaopiekujcie się matką.
- Tato... - zaczął jeden z chłopców. - naprawdę uważasz, że Aria zrobiła by coś takiego? - na to pytanie pozostała trójka rodzeństwa spojrzała na mówcę z pewna obawą w oczach. Przez chwilę panowała głucha cisza, którą przerywał cichy, szumiący wiatr na zewnątrz. Itachi patrzył uważnie na swoje dzieci, po czym opuścił pokój zostawiając je bez odpowiedzi... W swoim pokoju przebrał się w dawno nienoszony strój shinobi, po czym spakował najważniejsze rzeczy potrzebne do jego podróży. Nie minęła chwila od tego momentu, a on wyruszył w drogę jeszcze przed wschodem słońca w poszukiwaniu swojej najstarszej córki.
Następny rozdział już niebawem!
Zapraszam do komentowania ^^"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz